Mensen vragen mij vaak hoe ik dit werk kan doen: ‘Word je nu niet ieder moment aan je dochters herinnerd?’ of, ‘Komen ze nu niet steeds ongewild voorbij?’

Nee ik word niet steeds herinnerd aan mijn dochters. Ik word herinnerd aan mijn taak, mijn missie op aarde. Omdat ik niet anders kan. En ik steeds meer besef hoe hard het nodig is om liefdevol om te gaan met verlies en daarin met jezelf.

Toen ik mijn dochters verloor en op zoek ging naar begeleiding, raakte ik zoek in het land van de hulpverlening.  Eigenlijk was alle hulp erop gericht om mij ergens vanaf te helpen. Zo snel mogelijk de draad weer op te pakken en als het even kan er niet meer over te praten.

Als jij als ouder je kind verliest wil je gehoord en gezien worden in je verdriet.
Je wil iemand tegenover je hebben die weet wat je doormaakt, iemand die daar ook is geweest en die begrijpt.

Ja ik word herinnerd aan mijn dochters. Mijn dochters zijn altijd bij mij, overal. Ik hoef ze ook niet meer te zoeken, ze zijn in alles. In de vlinders in mijn tuin, in de ogen van mijn kleinzoon, in de zon die opkomt en weer ondergaat, in het lied van de merel die mij in de ochtend wakker zingt. Soms zijn er tranen, veel vaker een stille glimlach en mijn hart is groot en warm als ik aan ze denk.

Wees niet bang voor je verdriet, al is het nog zo immens groot. Tranen zijn zo louterend en je dierbaren zijn die tranen zo waard. Huilen maakt je hart groter en je geliefden meer nabij.

Dat is de wijsheid van het hart